دل بی‌لطف تو جان ندارد *** جان بی‌تو سر جهان ندارد
عقل ار چه شگرف کدخداییست ***بی خوان تو آب و نان ندارد 
خورشید چو دید خاک کویت *** هرگز سر آسمان ندارد 
گلنار چو دید گلشن جان *** زین پس سر بوستان ندارد 
در دولت تو سیه گلیمی *** گر سود کند زیان ندارد 
بی ماه تو شب سیه گلیمست ***این دارد و آن و آن ندارد 
دارد ز ستاره‌ها هزاران *** بی ماه چراغدان ندارد 
بی گفت تو گوش نیست جان را ***بی گوش تو جان زبان ندارد 
وان جان غریب در تظلم *** می‌نالد و ترجمان ندارد 
لیکن رخ زرد او گواهست *** و اشکی که غمش نهان ندارد 
غماز شوم بود دم سرد *** آن دم که دم خران ندارد 
اصل دم سرد مهر جانست *** کان را مه مهر جان ندارد
چون دل سبکش کند بهارت *** صد گونه غمش گران ندارد 
آن عشق جوان چو نوبهارت *** جز پیران را جوان ندارد 
تا چند نشان دهی خمش کن *** کان اصل نشان نشان ندارد 
بگذار نشان چو شمس تبریز *** آن شمس که او کران ندارد 
❤ ❥
مولانا